Całe swoje życie Tomasz More był gorliwym chrześcijaninem, wiernym swojej wierze, łącząc radość życia, sztukę słowa oraz mądrość sądu i rządu. Ten szesnastowieczny święty był w latach 1529–1532 kanclerzem Anglii, za panowania Henryka VIII. Król wiele razy uciekał się do zręczności Tomasza przy rozwiązaniu trudnych spraw. Święty, pomimo wysokiego stanowiska, nie wyrzekł się jednak poczucia humoru i tym właśnie sposobem doprowadzał do tryumfu sprawiedliwości.
Święty przeciwstawił się Henrykowi VIII w zamiarze oddzielenia kościoła anglikańskiego od Rzymu i nie podpisał listu do papieża, z prośbą o anulowanie pierwszego małżeństwa króla z Katarzyną Aragońską. Został skazany na śmierć i zginął śmiercią męczeńską – ścięty na rozkaz króla.
Do końca jednak nie stracił poczucia humoru. Kiedy wchodził na chwiejący się szafot, poprosił o pomoc: Proszę cie poruczniku, pomóż mi wejść, ze schodzeniem już sobie poradzę… Anegdoty głoszą również, że przed egzekucją święty poprosił o płaszcz, aby się nie przeziębić… Po wygłoszeni deklaracji, iż umiera za wiarę katolicką rzekł do kata: Bacz, abyś równo uderzył. Moja szyja bowiem jest bardzo krótka, a więc przymierz się dobrze, bo liczę na twoją przyzwoitość… Poprosił również kata, aby broda, którą zapuścił w więzieniu nie została odcięta uderzeniem topora: Zaniechaj jej, przynajmniej ona nie zdradziła króla… Św. Tomasz More został kanonizowany przez Piusa XI w 1935 roku. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 22 czerwca. W roku 2000 Jan Paweł II ogłosił go „patronem mężów stanu i polityków”.